Donderdag 14 juni 2007

Vanochtend was het gelukkig lekker weer, zodat we buiten op het terras konden ontbijten (links ons hotel vanaf het terras gezien). Peter heeft met mijn camera een filmpje gemaakt van ons uitzicht. Na nog een praatje gemaakt te hebben met de eigenaresse, zijn we iets na 9 uur vertrokken naar Nederland. We zaten al zover in het noorden van Italië, dat we na ongeveer een uur de Zwitserse grens al passeerden.
Peter heeft de hele weg terug gereden. Ik heb lekker in mijn Italiaanse boek zitten lezen (ik ben al over tweederde van het boek, en ik gebruik het woordenboek steeds minder). Ik ben 1 keer bijna in slaap gevallen, maar na een paar stukjes chocola kon ik er weer tegen. Onderweg zijn we een paar keer heel kort gestopt om te plassen, koffie te drinken en af en toe wat te eten. Het is dat TomTom ons via het centrum van Karlsruhe stuurde, en dat er daarna 1 belangrijke afslag afgesloten bleek, waardoor we via een hele leuke weg langs de Rijn hebben gereden, maar al met al waren we rond half 11 ’s avonds weer thuis. De laatste uren had het heel veel geregend, waardoor we steeds triester werden dat we weer naar huis gingen.

Bij thuiskomst stond Romana, een van onze buurvrouwen, toevallig buiten, en ook Jaap en Carla (andere buren) gingen net de hond uitlaten, en Ann ging net de container aan de straat zetten, dus we hebben heel snel even bijgekletst. Ik vond het heel vreemd om Nederlands te praten, ook al had ik dat de afgelopen 2 weken met Peter toch ook al gedaan.
Ann had nog eten voor ons klaargemaakt, en hoewel we hier aanvankelijk geen behoefte aan hadden, hebben we tegen half 12 toch nog maar alles opgewarmd en opgegeten, met een koud pilsje erbij. Wat hebben we toch lieve buren.
En onze poezen waren wel blij, geloof ik. Enzo was helaas niet vergeten hoe mijn blote benen smaken, want hij begon ze meteen uitgebreid te wassen. Luca ‘praatte’ op zijn manier, en keek eerst een beetje de kat uit de boom. Ik ben blij dat we weer bij onze poezen zijn, maar ik ben nog niet blij dat we weer thuis zijn…

En dat was dan echt bijna 6 weken Italië. Wat heb ik veel meegemaakt en geleerd. Maar vooral, wat heb ik genoten! En nu weer wennen aan het leven hier.

Woensdag 13 juni 2007

Toen we wakker werden, regende het. We hebben wel buiten ontbeten, maar wel overdekt. Toen het weer eenmaal opklaarde zijn we lopend richting Bellagio gegaan. Dit was eigenlijk de wandeling die de reisorganisatie voor ons in gedachten had gehad op de dag van onze aankomst hier. Maar daarvoor was het toen te laat geworden. Vandaag hadden we hier echter ruim de tijd voor.
Onderdeel van de wandeling was een bezoek aan de tuinen van Melzi (de linker en de middelste foto), schitterend gelegen aan het Comomeer, met een zeer ruime collectie bomen en planten van over de hele wereld. Via het ‘oude’ Bellagio voerde de wandeling ons, na de lunch, weer terug naar ons hotel. Dit was geen zware wandeling, maar wel een afwisselende. Aan het eind moesten we nog een helling van 14% nemen, dus kwamen we toch nog bezweet aan in het hotel.
Daarna hebben we (voor de laatste keer hier) gedoucht, en nog lekker gerelaxt.
’s Avonds wilden we weer gaan eten bij La Busciona, maar daar bleken ze die avond alleen een speciaal diner te hebben voor alle gasten dat, inclusief alle drankjes, 65 euro zou kosten. Daar hadden we niet zo’n zin in. Daarom zijn we alsnog richting Bellagio gegaan, waar we in restaurant Barchetta gegeten hebben. Dit bleek een ‘echt’ restaurant te zijn (de prijzen waren er ook naar!). Peter heeft St. Jacobsschelpen gegeten als voorgerecht, en ik asperges met spiegelei en truffel. Als hoofdgerecht had Peter verschillende gegrilde visjes, en ik vis klaargemaakt in een braadzak met allerlei verse groenten. Verrukkelijk!. Als toetje hebben we weer kaas genomen (ik moest de ober er wel even aan herinneren dat daar ook nog een speciale wijn bij geserveerd zou worden).
Overigens zaten ook hier veel Amerikanen te eten. De ober bleef de menukaart uitleggen in het Engels. En uiteindelijk namen die Amerikanen dan 1 gerecht, met een half flesje wijn… Op verzoek heb ik ook nog een foto gemaakt van 3 Amerikanen, waarvan er eentje een bril op had, niet te geloven!
En deze avond was er op het Piazza Comunale vanaf 9 uur ook nog een jazz-festijn. Tegen de tijd dat wij uit het restaurant kwamen, was het na half 11, dus we hebben nog net de laatste noten van dit ‘festijn’ meegemaakt. Het was ietsje kleinschaliger dan North Sea Jazz, zullen we maar zeggen (de rechter foto).
Na nog een grappa te hebben gedronken op ons balkonnetje, zijn we gaan slapen, want morgen moeten we de koffers pakken en op tijd vertrekken richting Olanda.

Dinsdag 12 juni 2007

Bij het ontbijt buiten hadden we goed zicht op de berg die we gisteren bedwongen hebben (de linker foto). Dat is toch wel indrukwekkend als je ziet vanaf welke hoogte we begonnen zijn, en waar die bergkam is waar we langs gewandeld zijn. En SNP beweert dat deze wandelingen ‘maar’ 1 schoentje zijn. Ze kunnen ons nog meer vertellen. Op andere wandelvakanties met 3 schoentjes hebben we dit soort bergen ook gehad. Dat zullen we ze bij terugkomst nog wel even laten weten hoor!
Eigenlijk stond er nog een wandeling gepland voor vandaag, maar dit betrof een lijnwandeling: je eindigt dan niet op de plek waar je begonnen bent. We zouden met de trein weer terugmoeten naar de plek waar we de auto hadden achtergelaten. En daar had ik niet zoveel zin in.
Daarom zijn we met de auto via het binnenland zo’n 100 km naar het zuiden gereden, richting Lecco, en langs de oostkust van het Comomeer weer naar Bellagio gereden. Onderweg hebben we in een dorpje lekker geluncht. Op de terugweg zijn we nog langs een klein meertje gereden, Lago di Annone, waar een heerlijke rust heerste (de middelste en de rechter foto).

Toen we eenmaal terug waren in het hotel, begon het weer lekker te regenen en te onweren.
Omdat het restaurant van de avond ervoor zo goed was bevallen, zijn we hier weer naartoe gegaan. Deze keer hebben we een pizza gegeten (de eerste van Peter tijdens deze vakantie). De pizza’s smaakten echt prima. Daarna hebben we nog lekker een bordje kaas gegeten.

Maandag 11 juni 2007

Eerst hebben we weer op ons gemakje ontbeten. Daarna zijn we met de auto richting Bellagio gegaan om met de ferry naar de andere kant van het meer te gaan om daar te gaan wandelen. Toen we aankwamen bij de boot, stond hij net op het punt van vertrekken. Ik heb snel een kaartje gekocht, en we mochten nog net mee met de boot (anders moet je een half uur wachten!) (de linker foto). Aangekomen aan de overkant, moesten we eerst nog een supermarkt vinden voor onze inkopen voor de lunch. En daarna moesten we nog zo’n 15 minuten met de auto een haarspeldbochtenweg omhoog nemen. Het startpunt van onze wandeling was namelijk de parkeerplaats van de kerk in Breglia. Volgens de beschrijving moesten we beginnen met een steile stijging, en dat klopte! Na ongeveer 3 uur stijgen !!! bereikten we een berghut die helaas gesloten was. Daar hebben we buiten aan een van de picknicktafels een broodje gegeten, veel water gedronken, en onze waterflessen weer gevuld. Vervolgens moesten we nog zo’n 100 meter stijgen voordat we via de bergkam aan de andere kant van het dal weer aan de afdaling konden beginnen. De beschrijving was hier nogal onduidelijk, en we moesten dwars door een weiland waar een heleboel koeien aan het grazen waren. En toen begon het in de verte te rommelen. Na een kwartiertje hebben we onze regencapes aangedaan, en daarna begon het serieus te regenen en te onweren. Het pad, bestaande uit ongelijkmatige stenen, was inmiddels spiegelglad. Het afdalen was daardoor lastig, en ik kreeg ook weer last van mijn linker knie. Volgens de beschrijving moesten we er bijna zijn, maar ze bleken de laatste paar kilometers van de wandeling te zijn vergeten in de beschrijving: nog een laatste klim van een aantal honderden meters, met een even lange daling. En dat is echt geen pretje in de regen! Onder veel gevloek van Peter, bereikten we uiteindelijk toch weer onze auto. Gelukkig hadden we deze keer een droog T-shirt meegenomen, en lagen er ook nog een paar gebruikte handdoeken in de achterbak van de auto. Zodoende konden we toch enigszins toonbaar weer richting het hotel: weer terug met diezelfde boot (deze keer misten we hem net, en moesten we dus wel een half uur wachten…).
Peter bezwoer trouwens dat dit de laatste wandeling was die we gedaan hebben die alleen maar bestaat uit uren stijgen, en dan vervolgens weer uren dalen. Weliswaar worden we op de top beloond met een fantastisch uitzicht, maar het heeft weinig met wandelen te maken. Het is toch wel veel afzien zoals vandaag: stijgen in de brandende zon, en de afdaling voornamelijk in de regen. Bij onze volgende wandelvakantie moeten we dus letten op het soort wandelingen.

In het hotel hebben we lekker gedoucht. Hoewel, lekker: dat heb ik nog niet verteld: onze douche is ontzettend klein: 70x70 cm. Je kunt echt je kont niet keren. Peter kan nog niet eens bij zijn voeten! En dan zijn wij toch nog niet eens zo heel dik (inmiddels wel 2-3 kilo zwaarder dan voor de vakantie, vrees ik). En daarna heb ik een van de 2 flessen door ons gekochte grappa maar uit de auto gehaald. Ik heb gekozen voor die van Castelraimondo, want die heb ik geproefd, en ik weet hoe lekker zacht die is.
’s Avonds hebben we gegeten in restaurant Antico Pozzo in het centrum van Bellagio. Een druk restaurant, waar allemaal toeristen zaten. We hebben er echter prima gegeten, met een lekkere wijn. De bediening was ook goed; in tegenstelling tot andere restaurants praatten ze Italiaans met ons!
Overigens is het opvallend hoeveel Amerikaanse toeristen hier zijn! En die praten zo veel en zo hard!

Zondag 10 juni 2007

Ondanks het zachte bed, hebben we lekker geslapen.
Vandaag hadden we besloten het echt rustig aan te doen. We hebben op ons gemak op het terras ontbeten. Het uitzicht is fantastisch (de linker foto). Alleen de koffie valt hier vies tegen: die komt uit een automaat! Daarna hebben we ons met wat lectuur geïnstalleerd op het terras. Tegen half 2 zijn we richting Bellagio gegaan om te lunchen. In het centrum konden we geen parkeerplaats vinden, daarom hebben we de auto iets buiten het centrum geparkeerd, waar ook een restaurant stond aangegeven. Daar hebben we gegeten, maar dat viel een beetje tegen. We waren de enige gasten, de tv stond aan (Derrick), en de pasta kwam, denk ik, uit een pakje van Buitoni. We zijn daarna snel richting het centrum gewandeld.
Daar zijn we naar het uitzichtpunt Spentivento (letterlijk: waar de winden van elkaar scheiden) gegaan, waar we van het uitzicht (de middelste foto), koffie en water hebben genoten. Daarna hebben we alle winkelstraatjes van het centrum gehad, en die hebben we nu echt wel gezien. Na nog een ijsje te hebben gegeten, hebben we in een wijnzaak een fles rode wijn en een koek gekocht voor ons avondeten.
Want we zijn in het hotel gebleven (op de rechter foto zien jullie onze kamer), omdat Peter de Grand Prix van Canada wilde zien. Maar we zijn niet van de honger omgekomen hoor! Die koek was wel bijzonder. Volgens de verpakking smaakte hij des te beter naarmate de rode wijn intenser van smaak was. Na een halve koek te hebben gegeten en de fles wijn te hebben leeggedronken, waren we voldaan. We hebben niet kunnen testen hoe de koek smaakte met een andere rode wijn. Dat moeten we thuis verder uitproberen.

Zaterdag 9 juni 2007

Vandaag zijn we na het ontbijt vertrokken richting Bellagio aan het Lago di Como. En vandaag is Peter z’n moeder jarig en onze poesjes worden 4 vandaag!
We zijn bewust niet via de grote weg naar Bellagio gereden, maar binnendoor. Dat betekende dat we o.a. door Lugano en Como zijn gereden. Vanaf Como moesten we de kust van het Lago di Como volgen, helemaal tot aan Bellagio. En dat is een lange slingerende smalle weg met veel verkeer, met meestal aan een kant een muur. Ik vind het doodeng om daar te rijden, maar Peter wordt er niet warm of koud van.

Tegen half 2 kwamen we aan in Il Perlo Panorama, een behoorlijk oud uitziend hotel, waar we werden ontvangen door een wat oudere dame. Voor de eerste keer tijdens deze vakantie, moesten we onze identiteitskaart laten zien. Nadat ze ons met veel moeite had geregistreerd in de computer, konden we naar onze kamer, met een klein balkonnetje met uitzicht op Bellagio, en natuurlijk het Comomeer (de linker foto). We zitten echt op een mooi plekje, alleen wel zo ver verwijderd van de bebouwde kom dat we alles met de auto moeten doen.
Omdat we nog moesten lunchen, zijn we meteen met de auto richting Bellagio gereden. Op een terras aan het water hebben we gegeten, een antipasto en een primo, met een wijntje (de middelste foto). En we hebben het dorp even verkend, samen met een heleboel andere toeristen. Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan. Onderweg zag ik een richtingaanwijzer voor een restaurant net voorbij ons hotel, La Busciona. Daar zijn we even gaan kijken, en dat zag er zo leuk uit, dat we maar meteen voor diezelfde avond hebben gereserveerd.

Nadat Peter de training van de Grand Prix van Canada had afgekeken, zijn we naar het restaurant vertrokken.
En daar hebben we geen spijt van gehad: toen we er rond kwart over 8 aankwamen, was de parkeerplaats al aardig vol met veelal Italiaanse auto’s. We hebben er heerlijk gegeten en gedronken. Ik heb gedroogde, gezouten, en vervolgens gegrilde vis uit het Comomeer gegeten, gevolgd door lamsvlees; Peter heeft verschillende worst- en vleeswaren gegeten, gevolgd door filetto di manzo met asperges, en we hebben Sforzato van Nino Negri gedronken (de rechter foto). Alleen het toetje viel een beetje tegen. Maar voor iets meer dan 100 euro hadden wij voortreffelijk gegeten.
Tegen 11 uur zijn we ons (zachte) bed ingerold.

Vrijdag 8 juni 2007

Na eerst op ons gemak te hebben ontbeten in het zonnetje, besloten we daarna te gaan wandelen. Met mijn linker knie gaat het een stuk beter; de trap aflopen kost nog wat moeite, maar ik zal wel rustig aan doen vandaag.
We zijn gaan wandelen over de bergrug van Cappella Porta naar de bergtop van Pian Cavallone. Onderweg moesten we nog tomaten en broodjes kopen. Uiteindelijk is dat gelukt bij een supermarkt in Miazzina. Rond kwart voor 11 hebben we de auto geparkeerd bij Cappella Porta, en zijn we op ons gemak naar de bergtop van Pian Cavallone gewandeld. Geleidelijk aan kwamen we steeds hoger, zonder dat het echt vermoeiend was. En onderweg hadden we hele mooie uitzichten op het Lago Maggiore en op Verbania. Na het bereiken van de top, hebben we op een bankje onze broodjes klaargemaakt en lekker opgegeten. Het bleek een populaire wandeltocht, want we kwamen verscheidene andere (Duitse) wandelaars tegen. De terugweg ging redelijk eenvoudig, hoewel de routebeschrijving niet helemaal klopte. Ook de afstand bleek langer. Al met al hebben we, schat ik, zo’n 12 kilometer gewandeld in 4,5 uur. We waren wel blij toen we onze auto weer zagen. We hebben nog even een appeltje gegeten en water gedronken, en daarna waren we met de auto in een half uur weer in ons hotel. Eerst hebben we lekker gedoucht, daarna een dutje gedaan. Rond een uur of 7 zijn we richting het dorp gewandeld voor een aperitief aan het meer.
En tegen 8 uur zijn we richting trattoria Da Gina e Gabi gegaan. We hebben het bijna in 1 keer gevonden. De eigenaresse (ik denk althans dat zij de eigenaar is) is een Duitse, en wij waren de enige niet-Duitsers, geloof ik. Op het laatst kwamen er zelfs Italianen eten! We hebben lekker gegeten, maar na het hoofdgerecht zagen ze ons niet meer zitten. We hebben daarom op een gegeven moment besloten om maar geen toetje te nemen, maar alleen koffie. Na het afrekenen zijn we weer via de ‘grote’ weg teruggewandeld. Daarna heb ik op m’n gemakje dit verslag geschreven, buiten op het balkon. Op het terras beneden ons waren de tafels al gedekt voor het ontbijt van morgenochtend. Dat belooft dus ook morgen weer mooi weer te worden.
En het is ongelooflijk, dat ik pas een week geleden nog aan het afscheidsdiner zat in La Lanterna in Castelraimondo. Ik vertelde vanavond nog tegen Peter hoeveel cultuurschokken ik de afgelopen weken heb verwerkt: zoveel nationaliteiten ontmoet in Castelraimondo, veel Italianen ontmoet, veel toeristische en minder toeristische attracties bezocht, daarna de grote overgang naar La Girondola in Cupramontana, gevolgd door het toeristische Lago Maggiore met ook weer de rust tijdens de bergwandelingen. Ik ben benieuwd wat de laatste 5 dagen gaan brengen aan het Comomeer…

Donderdag 7 juni 2007

Het eerste wat Peter vanochtend zei was: “De overkant van het meer is weg”. Het heeft namelijk erg veel geregend vannacht, en vanochtend is het erg bewolkt. Met mijn knie gaat het wel een stukje beter, maar ook gezien het weer, gaan we vandaag niet wandelen.
Na het ontbijt zijn we op ons gemak richting het dorp gewandeld (op de rechter foto zien jullie ons hotel, nog een beetje in de wolken). Gelukkig was het weer inmiddels zodanig opgeklaard, dat we op een terrasje een echte cappuccino hebben gedronken. In een kioskje hebben we een wandelkaart van de omgeving gekocht en het Italiaanse kart-tijdschrift Vroom! Ze verkochten hier bijna uitsluitend Duitse kranten en tijdschriften…
Rond een uur of half 1 waren we weer terug in het hotel, waar 2 dames net bezig waren ons appartement schoon te maken.
Daarna hebben we met de auto een tocht gemaakt richting Connobio (dat ligt ongeveer 10 km ten noorden van ons hotel), waar we hebben geluncht: Peter met lasagna en ik met een pizza. Ook daar hoorden/zagen we bijna alleen Duitse toeristen.
Daarna zijn we via een slinger-de-slinger weg naar Locarno gereden, Zwitserland dus, met 3 dozen wijn op de achterbank. Gelukkig ging dat goed bij de grens. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten (de linker foto).
Op de terugweg wilden we in Ascona nog gaan winkelen, maar inmiddels regende het weer. Daarom zijn we maar meteen doorgereden naar Cannero Riviera.

Tegen kwart voor 8 zijn we richting het dorp gewandeld, op zoek naar trattoria da Gina e Gabi (die had ik de eerste dag al gezien, en toen gedacht “daar gaan we een keertje eten”). Na enig zoeken vonden we die, maar die was helaas vol. Dus ik heb maar meteen voor de volgende avond gereserveerd. Daarna moesten we dus op zoek naar iets anders, en uiteindelijk vonden we een tafeltje buiten bij hotel Cannero, met uitzicht op het meer. We hebben er heerlijk gegeten: ik garnalen met tomaten en grillata mista, en Peter St. Jacobsschelpen en branzino, met een lekker wit wijntje erbij. En ik heb af en toe een stukje vis aan een zwerfpoes gegeven, die overigens veel magerder is dan die monsters van ons.
Veel van de andere eters waren hotelgasten, en wij vertrokken als een van de laatsten. Op aanraden van Peter zijn we via de ‘gewone’ weg teruggewandeld. Dat ging eigenlijk best wel; er was weinig verkeer en de weg is redelijk verlicht. Rond half 11 waren we weer thuis.

Woensdag 6 juni 2007

Gelukkig scheen vandaag inderdaad de zon. Eerst hebben we uitgebreid buiten ontbeten. Daarna zijn we het dorp ingegaan om inkopen te doen voor de lunch. Na even zoeken, vonden we een minisupermarkt waar we broodjes, kaas, worst en tomaten hebben gekocht. Peter zag er ook crema di limoncello, dat is limoncello gebaseerd op room. Het viel me trouwens op dat ze voor zo’n klein winkeltje in verhouding veel alcoholische dranken verkopen.
Vervolgens zijn we de wandeling naar de top van de berg de Morissolo gestart. Het was inmiddels half 11. En dat viel niet mee. In totaal hebben we zo’n 4 uur geklommen. We gingen echt heel langzaam vooruit. Onderweg kwamen we weinig andere wandelaars tegen, wel een paar oude, verlaten dorpjes, gelukkig veel waterkranen, en een oude wijnpers. Ook moesten we regelmatig kleine bergbeekjes oversteken. Pas tegen half 3 bereikten we de top, bijna 1.300 meter hoog, met een mooi uitzicht over het lago Maggiore. Aan het begin van de afdaling ben ik uitgegleden, en daarna had ik erg veel last van mijn linker knie. Op het laatst kon ik mijn been bijna niet meer optillen, waardoor de afdaling iets meer tijd kostte dan normaal. Ik was dan ook erg blij dat we in het hotel aankwamen. Het was inmiddels half 6. Dus we hebben er 7 uur over gedaan om 15 km te wandelen, inclusief de pauzes uiteraard!!!

We hebben daarna eerst lekker gedoucht, want gezweten hadden we wel de hele dag. Daarna hebben we lekker een dutje gedaan (op de foto's zien jullie de slaapkamer en de woonkamer van ons appartement), en hebben we weer in het hotel gegeten. De ober heeft voor ons een flesje witte wijn (Roero Aneis) uitgezocht. Na het eten hebben we nog een glaasje grappa gedronken (Peter een ‘morbida’, een stevige dus, en ik een ‘dolce’, een wat zachtere soort). Daarna hebben we nog wat gelezen (ik ben al op bladzijde 28 van mijn Italiaanse boek), en zijn we lekker gaan slapen, terwijl het regende.

Dinsdag 5 juni 2007

Na het ontbijt zijn we vertrokken richting Lago Maggiore. We hebben hartelijk afscheid genomen van Eric en Isabelle. Jammer dat we hier maar zo kort konden blijven. Hoewel ik het in het begin te rustig vond, had ik er nog wel een tijdje willen blijven.
We zijn langs de kustweg richting Rimini gereden en hebben zo de regio Le Marche verlaten…

Onderweg was het erg wisselvallig: de temperatuur schommelde tussen 15 en 25 graden, en we hebben een aantal forse regen- en onweersbuien gehad. We hebben ook nog even een uitstapje gemaakt naar Maranello, de thuisbasis van Ferrari. Daar hebben we voor Stijn (het op 24 april jl. geboren neefje van Peter) een pluchen Ferrari-stuur gekocht, en hebben in een nabijgelegen restaurant een pasta gegeten.
Bij een wegrestaurant heb ik een in het Italiaans vertaalde roman gekocht, getiteld La seduzione dell’acqua van Carol Goodman. Want ik mis het Italiaans zo!!!

Tegen half 7 kwamen we aan in Cannero Riviera, in hotel La Rondinella. Het was even lastig parkeren, maar daar is Peter erg goed in. Het hotel ligt iets buiten het dorp aan de kustweg, tegen een heuvel aan gebouwd, met een fantastisch uitzicht over het meer.
We werden vriendelijk ontvangen, waarna onze koffers helemaal naar boven werden gebracht. We bleken een ruim appartement tot onze beschikking te hebben, helemaal bovenin het hotel. Toen we naar beneden gingen om wat te drinken, bleken ze net te beginnen met het diner. Dus zijn we maar meteen aan tafel gegaan. Allemaal Duitsers en 4 Limburgers, een vast menu, wel lekkere wijn: wat een overgang vergeleken met La Girondola!!!
En na het eten begon het weer gigantisch te regenen. Volgens de ober schijnt morgen de zon… En anders gaan we dus echt niet wandelen.

Maandag 4 juni 2007

Na eerst heerlijk te hebben uitgeslapen en te hebben ontbeten, zijn we rond een uur of 11 vertrokken. Eerst hebben we in het dorp wijn (Verdicchio di Jesi), grappa en olijfolie gekocht van een plaatselijke wijnboer. Na een paar zinnen, kon ik zijn Italiaans (met een behoorlijk accent) redelijk volgen. In zijn kantoortje hing ook een advertentie van een huis van een vriend van hem dat te koop staat, inclusief een lap grond en 40 olijfbomen. We zijn niet gaan kijken…
Vervolgens zijn we richting Jesi gegaan. Daar hebben we de auto geparkeerd in een parkeergarage, en zijn daarna lekker het stadje in geslenterd. Helaas gaan de winkels op maandag pas eind van de middag open, dus konden we niet echt winkelen. Daarom hebben we uitgebreid koffie gedronken op een terras in de schaduw, want het was warm vandaag (de linker foto). Een dame naast ons kreeg, behalve haar glas witte wijn, ook een aantal schaaltjes met hapjes. Ik vraag me al een tijdje af wat je moet bestellen wil je die hapjes erbij krijgen. Na de koffie hadden we nog dorst, en hebben we nog een water en een jus besteld. En ja hoor, wij kregen er ook allerlei hapjes bij (chips, pinda’s, olijven). Je moet dus gewoon een drankje bestellen!

Tegen een uur of twee hebben we Jesi verlaten en zijn we binnendoor naar Osimo gereden. Volgens Pip was dat een leuk plaatsje. En dat zal ook best wel, maar ook hier was alles gesloten, en dan oogt het meteen een stuk minder. Bovendien was het inmiddels erg warm geworden. Het was eigenlijk de bedoeling dat we daarna naar het museum in Loreto zouden gaan, maar gezien de tijd hebben we dat overgeslagen en zijn we meteen naar Porto Recanati gereden voor een ijsje. Hoewel meteen: via een aantal omwegen hebben we Porto Recanati bereikt, terwijl we dat een week eerder met de bus vanuit Loreto in 5 minuten hadden gedaan.
Pas tegen half 6 zijn we huiswaarts gegaan. Na even een wijntje te hebben gedronken bij ons zwembad (de middelste foto), zijn we het dorp in gegaan. Eerst hebben we bij ristorante Anita een tafeltje besproken voor 8 uur, en daarna hebben we op een terrasje een wijntje (ikke dan) en een aperitivo nonalcolico (Peter dus) gedronken. Dat duurde even voordat die geserveerd werden, maar daar kwamen dan ook een stuk of 6 schaaltjes met hapjes bij (de rechter foto): brood met olie, champignons, witte bonen, teentjes knoflook, pinda’s, porchetta, olijven, … En dat allemaal voor in totaal 6 euro!

Vervolgens zijn we de straat overgestoken richting ristorante Anita. En dat was een hele belevenis: het restaurant is op de 1e verdieping. Daar zaten reeds 2 heren alleen te eten. Anita (eigenlijk is het de dochter van) vroeg ons wat we wilden drinken, en met het goederenliftje kwam een heel regiment flessen naar boven gerammeld.
Vervolgens hebben we een heerlijke pasta (Peter tagiatelle met ragu en ik lasagna) gegeten. Daarna lamsvlees en kip (dat was een wild kippetje, smaakte heerlijk) met courgette, sla en gegratineerde tomaten, gevolgd door citroentaart en natuurlijk caffe.
Beneden moesten we afrekenen (50 euro in totaal), waarna de eigenaar ons nog een glaasje grappa aanbood. Helemaal voldaan gingen we naar huis.

Zondag 3 juli 2007

Nadat we eerst lekker hadden uitgeslapen, hebben we tijdens het ontbijt uitgebreid gesproken met de eigenaren van de bed&breakfast, Eric en Isabelle, over hun avonturen hier in Italië en over mijn cursus in Castelraimondo. Bij mij begint het steeds meer te kriebelen dat ik hier ook iets wil beginnen. Bij thuiskomst ga ik me daar maar eens echt in verdiepen.

Na het ontbijt hebben we de grotten van Frasassi bezocht. Ik was daar dus al eerder geweest, maar vond het helemaal niet erg om een tweede keer met Peter te gaan.
Van te voren hebben we enkele souvenirs gekocht: een ketting voor Ann, eentje voor Gigi, en een T-shirt voor Rocky (onze buren die tijdens onze vakantie voor onze poezen en planten zorgen). Er was immers keus genoeg, zoals jullie kunnen zien op de foto.
We hebben gekozen voor een rondleiding met een Italiaanse gids. En dat hebben we geweten: onze gids praatte ontzettend snel, waardoor ik echt maar een heel klein beetje kon verstaan. Wel frusterend eigenlijk. Gelukkig vond Peter de grotten ook zeer de moeite waard.
Daarna zijn we teruggewandeld naar de parkeerplaats, waar we een broodje porchetta hebben gegeten. Dat is een broodje met varkensvlees dat op een hele speciale manier (met allerlei verse kruiden, en gemarineerd en vervolgens geroosterd) wordt klaargemaakt. Inmiddels was het trouwens lekker weer geworden!

Via een omweg zijn we vervolgens naar Fabriano gereden. Daar bleek het markt te zijn. Na veel zoeken hebben we een parkeerplaats gevonden, waarna we naar het centrum zijn gewandeld. Op het enige terras dat we tegenkwamen hebben we lekker genoten van een ijsje. Na een uur zijn we weer richting de auto gegaan. Toen we thuiskwamen hebben we nog lekker even buiten gezeten onder het genot van een glaasje witte wijn. Daarna hebben we weer een dutje gedaan. Rond kwart voor 8 maakte Peter me wakker, waarna we snel wederom naar restaurant Gina zijn gegaan om te eten. En bij thuiskomst trof Peter een eng beest aan in de badkamer. Die heb ik met mijn slipper vermorzeld, en vervolgens door de wc gespoeld. Daarna moest ik nog van 2 dagen het dagboek bijwerken, waarvan akte.

Zaterdag 2 juni 2007

Om 5 uur vanochtend zijn de meeste studenten vertrokken. Dat ging met behoorlijk veel kabaal: koffers die door de gangen werden gereden, veel gelach en gepraat.
Mijn wekkertje liep om half 8 af. Ik heb op mijn gemak gedoucht en zo. Rond kwart voor 9 belde Peter dat hij ging vertrekken vanuit Cupramontana. In de tussentijd heb ik mijn koffer gepakt, en nog snel foto’s gemaakt van het gebouwtje waarin we steeds les hadden (de linker foto), en van de school zelf. Ik heb ook nog afscheid kunnen nemen van Paolo (de rechter foto). Ook Marinete en Sandra heb ik nog gezien. Die werden rond kwart over 9 door Paolo naar het vliegveld van Ancona gebracht. Ik bleek een van de laatsten te zijn die vertrok. Ik heb nog wel afscheid kunnen nemen van Carlo, maar helaas heb ik Giorgia gemist. Die was een controlerondje door de appartementen aan het lopen. Zodra de eersten vanochtend namelijk waren vertrokken, was de schoonmaakploeg gearriveerd.
En toen kwam Peter dus rond half 10. Dat was wel even leuk!

Binnen 45 minuten waren we in Cupramontana, bij de bed&breakfast La Girondola. Nadat ik me had geïnstalleerd, hebben we lekker in de tuin gezeten. Het is hier wel heel rustig, vergeleken met de afgelopen 4 weken.
‘s Middags zijn we naar het dorp gewandeld om te gaan eten in restaurant Gina waar Peter de avond tevoren al had gegeten. Daarna hebben we een beetje rondgehangen bij ons appartement, een dutje gedaan, en ’s avonds zijn we weer uit eten gegaan.

Ciao ciao

Ik ben vrijdag toch maar een half uurtje eerder opgestaan, om nog snel alle nieuwe grammatica-onderdelen door te nemen. En dat was toch maar goed. Bijna alles kwam namelijk terug in de test. We begonnen met een luistertest (dat blijf ik lastig vinden). Daarna moesten we vragen beantwoorden over een tekst, en een aantal oefeningen maken waarin de nieuw geleerde grammatica-onderdelen terugkwamen. Ik was niet van alles zeker, maar ik was in ieder geval ruim binnen de tijd klaar (rond 11 uur). Angelo begon meteen na het inleveren van de test met alles na te kijken. Ik bleek 102 punten te hebben gescoord. Van Vicool (een klasgenoot van 18 jaar uit de VS) hoorde ik dat hij 107 punten had, Sandra had 98 punten, en Maria 86. Ik denk dus dat ik het niet zo heel slecht heb gedaan. Later hoorde ik dat het maximum aantal punten 118 was. Niet slecht dus, toch?

Omdat we zo lekker vroeg klaar waren, ben ik met Elba, Maria en Analia naar de markt geweest. En ik heb daar een oranje truitje (met mouwtjes, weliswaar hele korte, maar toch) gescoord dat precies past bij dat ene rokje van mij. Elba zocht nog een cadeautje voor haar lerares Italiaans in Argentinië. Bij een kraam zagen we een leuke groene omslagdoek. Elba begon meteen af te dingen. De marktkoopman beweerde dat hij nog maar twee van die omslagdoeken had, en dat Elba ze met grote korting zou krijgen als zij ze beide nam. Zij wilde eigenlijk een andere kleur, en daarop zei die man dat hij volgende week weer hier zou zijn. Helaas moesten wij daarop antwoorden dat wij dan niet meer hier zijn. Toen hij echter van mij begreep dat ik hier nog een paar dagen in de buurt ben, mompelde hij wat. Elba kocht uiteindelijk een omslagdoek, met een beetje korting. En zij kreeg wisselgeld terug, en ik een briefje met daarop het telefoonnummer van de marktkoopman. Ik moest hem vanavond maar eens bellen, had hij bedacht…
En voor alle lezers uit Roosendaal en omstreken: Jantje Snel heeft ook een (rondreizend) filiaal in Italië, zoals jullie kunnen zien op de linker foto.

’s Middags heb ik nog snel allerlei kleding gewassen, en het appartement schoongemaakt. Daarna ben ik nog even het dorp in geweest voor een onverbeterlijke gelato. Overigens vertrokken vandaag al een aantal mensen. Pip was vanochtend vroeg al vertrokken, maar de meesten gaan zaterdagochtend heel vroeg weg.

’s Avonds werden we om 7 uur verwacht in de grote zaal voor de uitreiking van de certificaten. Daar lagen ruim 100 certificaten klaar (de foto in het midden). Alle studenten moesten een voor een naar voren komen. Dat duurde al met al 1,5 uur. In totaal heb ik 92 punten gescoord van de 100. Uiteraard telde de laatste test het zwaarst, maar ook de aanwezigheid in de klas, de manier waarop je meedeed in de klas, en de presentatie e.d. zijn meegenomen in de eindscore. Al met al helemaal niet slecht, vind ik zelf.

En daarna zijn we met z’n allen gaan eten in de pizzeria naast de school (op de rechter foto zien jullie een stukje van het restaurant, dat uit twee verdiepingen bestaat). Eerst kregen we allemaal een bordje pasta, en daarna volgden pizza’s. Een hele prestatie van de kok om pizza’s te bakken voor een man of 100. Alles bij elkaar heb ik 4 punten gegeten. Als toetje kregen we een stukje opgerolde pizzabodem gevuld met Nutella!!! Zo simpel, en o zo lekker, maar o zo moeilijk om te eten: de Nutella droop langs onze kinnen.

En daarna was het afscheid nemen: de meesten gaan zaterdagochtend met de bus naar Rome, en die bus vertrekt om 5.00 uur!!! Ik ben een van de weinigen die kan uitslapen, en op mijn gemak mijn koffer kan pakken, die ik vervolgens na een uur weer kan uitpakken op mijn volgende logeeradres in Cupramontana. Daar blijven Peter en ik tot en met dinsdag aanstaande in Bed&Breakfast La Girandola (zoek het maar eens op via Internet).

En dit was dus voorlopig echt mijn laatste verslag. Nogmaals: ik vond het erg leuk om te doen, en jullie reacties maakten het nog leuker. Toen ik vanmiddag voor het laatst naar het aantal ‘hits’ keek van mijn website, stond de teller op 615. Ook een goede score, lijkt me.
Voor mezelf ga ik door met mijn ‘belevenissen’ te noteren. Jullie horen de rest over een week of 2.

Molti baci, ciao ciao, saluti, ci vediamo, a dopo, arrivederci,

Marianne.

Donderdagochtend was dus onze laatste Italiaanse les, en we hadden toch nog veel te doen. Zoals ik al eerder meldde, is onze Angelo ietwat chaotisch. We moesten nog een heleboel door ons thuis gemaakte oefeningen nakijken. Bovendien moesten er nog twee een presentatie geven, waaronder Sandra. Zij heeft het een en ander verteld over onze Nederlandse taal. Zij woont in Oegstgeest, en heeft onder andere verteld over het boek van Jan Wolkers, Terug naar Oegstgeest. Ze heeft geprobeerd uit te leggen waarom het Nederlands zo moeilijk te leren is voor buitenlanders, maar vooral waarom de uitspraak zo lastig is. Alle studenten hebben bijvoorbeeld geprobeerd ‘huis’ te zeggen, en ‘leuk’, en ‘verschrikkelijk’. Ze vonden ons beiden erg knap dat we dat zomaar uit kunnen spreken.
Juliana bleek jarig te zijn, en daarom hebben we haar toegezongen in het Italiaans, Spaans, Portugees, Engels en Nederlands. En op het eind van de les heeft Angelo ons ook nog even de gebiedende wijs uitgelegd. Vervolgens heeft hij ons VERBODEN om de rest van de dag te gaan studeren in verband met de afsluitende test op vrijdag.

’s Middags ben ik lekker naar het zwembad gewandeld. Ik was er als eerste en heb meteen een van de stretchers in beslag genomen. Daarna heb ik heerlijk gezwommen. Al snel kwam ook Elba, Analia en Pip, en nog een heleboel andere studenten. Toen was het dus gedaan met de rust, maar we hebben wel lekker veel Italiaans gesproken. En ik ben behoorlijk verbrand, ondanks dat ik me goed had ingesmeerd.
Tegen 5 uur ben ik samen met Pip, Elba en Analia nog naar de wijnboer geweest (op de linkerfoto zien jullie ze van links naar rechts). Ik had namelijk geld ingezameld voor een afscheidscadeautje voor Angelo, en ik had bedacht om een lekker flesje grappa voor hem te kopen namens al zijn studenten. En toen we eenmaal bij de wijnboer waren, hebben we ook nog maar even de wijn geproefd. Op de terugweg hebben we kersen gegeten, zo uit de boom, tot we er niet meer bij konden.

Bij thuiskomst bleek ik een SMS-je van Peter te hebben ontvangen. Hij was inmiddels aangekomen in het door hem gereserveerde hotel in Sempach (Zwitserland), waar we al eerder overnacht hebben op weg naar Italië. Vervolgens heb ik een allegaartje gegeten, want de koelkast moet leeg. Vanaf een uur of 9 ben ik naar de verjaardag van Juliana gegaan. Daar waren meer mensen uit onze klas, maar ook uit andere klassen. Op de rechter foto zien jullie van links naar rechts: Camila, ik, Pip, Luiz en Juliana. Zij bleek inmiddels hevig verliefd te zijn geworden op een medestudent uit Argentinië. Gelukkig voor hen ligt dat niet zo heel ver van Brazilië. Juliana vertelde trouwens dat het in Brazilië heel normaal is om een hulp in de huishouding te hebben die bij de familie inwoont. Tijdens deze vakantie heeft Juliana dan ook geleerd om zelf haar bed op te maken, af te wassen, brood te smeren, rijst te koken, etc. Maar ze is pas 26, dus nog niet te oud om te leren…
Rond half 12 kwam de grote baas Paolo ons vriendelijk doch dringend verzoeken het feest af te ronden. Er gelden namelijk huisregels in de gebouwen van de school, en een daarvan is dat er na 11.00 uur ’s avonds rust moet heersen. Een aantal is daarna nog naar een bar gegaan, maar het leek mij verstandiger om naar bed te gaan, zodat ik vrijdag toch enigszins uitgerust de test kan maken.

Hopelijk kan ik zaterdagochtend het verslag van vrijdag nog op mijn website zetten, en anders was dit voorlopig het laatste bericht. Vanaf zaterdag blijven Peter en ik nog 3 dagen hier in de buurt, in Cupramontana. Daarna gaan we richting Noord-Italië om te wandelen in de buurt van het Lago Maggiore. Maar daarover horen jullie dan wel als we weer terug zijn in Nederland.

Ik vond het elke dag schrijven van dit verslag en het selecteren van steeds weer een paar foto’s trouwens ontzettend leuk om te doen. Ik heb zelf alles regelmatig teruggelezen, en zal dat ook zeker bij thuiskomst nog vaak doen. En ik zeg jullie nu al: dit was niet de laatste keer dat ik een dergelijke cursus gevolgd heb. Ik vond het een fantastische ervaring. En eigenlijk vond ik het leukste dat we met zoveel nationaliteiten hier waren om een voor ons allemaal vreemde taal te leren. Ik heb een heleboel mensen leren kennen, en veel e-mailadressen uitgewisseld. Wie weet komen we elkaar nog eens ergens tegen.

Deze ochtend hebben we voor het laatst echt les gehad. Morgen (donderdag dus) herhalen we wat we allemaal geleerd hebben tijdens deze curss, zodat we op vrijdag goed voorbereid de afsluitende test kunnen maken.
Vandaag was het de beurt aan Luis en Juliana (beiden uit Brazilië) om een presentatie te houden. Bij beiden had ik pas na een paar minuten door waar ze het eigenlijk over hadden. Ik kan maar niet wennen aan hun Portugese tongval.
Na de les heb ik Wim geholpen met het overzetten van zijn foto’s op zijn laptop (hij miste daarvoor het juiste kabeltje). Inmiddels ben ik daar een expert in geworden.

Daarna heb ik snel gegeten, want om 2 uur gingen we met 2 bussen naar Loreto (ongeveer 10 kilometer vanaf de oostkust), waar we een prachtig palazzo hebben bezocht met een gigantische kerk (de linker foto), en een fantastisch museum, met veel Italiaanse kunst vanaf de middeleeuwen tot heden. Op de rechter foto zien jullie alle Argentijnse studenten bij elkaar. Vervolgens zijn we naar Porto Recanati gereden (de rechter foto; ik was daar aan het begin van de cursus al met Wim en Neder naar het strand geweest). Het was ook nu de bedoeling dat we lekker zouden zonnebaden, maar aan het strand bleek het toch iets te fris. Daarom hebben we maar eens ouderwets gewinkeld (daar hadden we tot nu toe heel weinig tijd voor gehad). Bij een juwelier zag ik een fantastische gouden ketting (normaal gesproken val ik niet op goud), tot ik de prijs zag: € 3.200,--!! Nou heeft Peter tijdens mijn afwezigheid wel een nieuwe kart gekocht, maar ik heb die ketting toch maar laten liggen. Als troost heb ik toen maar weer een ijsje gegeten. En nog geen 10 minuten later zag ik in een zijstraatje een uithangbord dat me integreerde: samen met Pip ben ik er op af gegaan. En daar heb ik voor € 15,-- per stuk twee waanzinnig leuke kettingen gekocht.

Rond half 9 waren we weer thuis. Ik heb snel een restantje pasta opgewarmd, want om 9 uur zou ik voor de laatste keer Skypen met Peter. En dat is gelukt!!! Zaterdagochtend om half 10 staat hij hier voor de deur om mij op te halen. Dat is nog een erg vreemd idee, maar dat zal wel snel genoeg wennen.
Inmiddels was het trouwens half 11, en heb ik nog snel mijn huiswerk gemaakt en afgewassen, waarna ik lekker ben gaan slapen.

Ik heb dinsdag lekker uitgeslapen tot een uur of 10. Daarna ben ik nogal een tijdje bezig geweest met het verslag van maandag op mijn website te zetten. De internetverbinding hier op school is helaas niet altijd krachtig genoeg om lekker te kunnen internetten. Het verslag zelf is op een gegeven moment wel gelukt, maar de foto’s helaas (nog) niet. Na een uur heb ik het (voorlopig) opgegeven. Overigens is het vandaag echt een stuk frisser, en ook regent het regelmatig. Vanaf woensdag wordt het weer gelukkig weer beter.

Om 3 uur begon de les, en het viel me op dat we steeds rustiger worden tijdens de les. Het is toch wel vermoeiend dit leven. Gelukkig was Elba aan de beurt om een presentatie te houden. Zij heeft een cursus gevolgd in Argentinië over numerologie (ik weet niet of dit woord bestaat in het Nederlands). Dat houdt in dat je aan de klinkers en medeklinkers van iemands’ voor- en achternaam cijfers geeft. Door die cijfers op een bepaalde manier met elkaar te combineren krijg je een aantal getallen. En die getallen zeggen iets over iemands’ karakter, wat je sterke en zwakke punten zijn, en wat de toekomst je brengt. Aan de hand van de voor- en achternaam van Angelo heeft ze onze docent dus even geanalyseerd. Dat was op zich erg vermakelijk, maar ik geloof er niet zo in. We kennen Angelo nu een paar weken, en het meeste wat Elba uit de cijfers haalde, kon ik zo ook wel vertellen. Aan het eind van de les, dat was rond 7 uur, hebben we een foto van de hele klas gemaakt. Een student, Graciela, was helaas afwezig.
Staand, van links naar rechts zien jullie Walter (Australië), Viviane, Maria, Analia en Elba (alle vier uit Argentinië). Zittend, van links naar rechts zien jullie Renaud (Quebec), Emiliane (Argentinië), Vicool (VS), ik, Sandra (Nederland), Luis (Brazilië), Camila (Argentinië), Juliana (Brazilië), Pip (Nieuw-Zeeland) en Angelo (Italië).

Pip en ik zijn daarna naar restaurant La Lanterna gesneld voor een pizza quattro formaggi. (4 kazen). Dat was weer smullen, maar wel een beetje gehaast (we hadden pas de helft van onze karaf wijn op, dus die hebben we maar aan een paar andere studenten geschonken). Want om 9 uur kregen we nog een les van Luca di Dio. Hij heeft ons door de geschiedenis van Italië geleid door een aantal liedjes voor ons te zingen vanaf het ontstaan van Italië zo’n 150 jaar geleden tot op heden. We eindigden met ‘Volare’. Daarna heb ik snel mijn computer gehaald om te kunnen Skypen met Peter. Helaas viel de verbinding steeds weg, dus heb ik maar even snel met mijn mobieltje gebeld. Hopelijk lukt het morgen wel om elkaar wat langer te spreken.

Daarna ben ik nog druk bezig geweest voor Elba en Analia om de foto’s van hun digitale camera op een CD’tje te zetten, zodat ze weer verder kunnen met foto’s maken aangezien hun geheugenkaartjes vol waren. Ik ga Elba vragen of ze als tegendienst mijn karakter en mijn toekomst wil ontcijferen.

We hebben gewonnen!!!

Vandaag is dus de laatste week ingegaan van mijn cursus, en ik heb het nog steeds ontzettend naar mijn zin!
Op de cursus ’s ochtends kwam Angelo weer met iets nieuws: zinnen die beginnen met ‘als’. In het Italiaans heb je dan vervolgens 4 mogelijkheden om die zinnen af te maken. Hij heeft ons daarvoor weer een hartstikke mooi schema gegeven.

Na de pauze moesten we eerst beslissen welk liedje we zouden zingen op de karaoke-avond. Het was namelijk de bedoeling dat elke klas een lied zou leren tijdens de les, en dat dan ’s avonds voor de andere studenten zou zingen. Tijdens een van de lessen hadden we al uitgebreid geluisterd naar en gesproken over het liedje ‘Bella’, gezongen door Jovanotti, dus dat was ons al enigszins bekend. En dat is het dus geworden. Eerst hebben we een aantal keren naar het liedje geluisterd. Daarna kwam het karaoke-apparaat (dat heet ongetwijfeld anders) tevoorschijn, en hebben we een keer of 5 geoefend. Het klonk echt verschrikkelijk, maar we hebben wel gelachen.

’s Middags heb ik geprobeerd wat te studeren. Dat was ook de enige optie, want het heeft verschrikkelijk hard gewaaid en geregend.

En ’s avonds hadden we dus de karaoke-avond in een nabijgelegen kasteel. Dat kun je overigens voor een paar duizend euro huren voor een bruiloft of zo.
Vanaf 18.00 uur werden we er met de bus heen gebracht. We begonnen met een rondleiding door het kasteel en door de tuinen. Het weer was echt heel slecht: veel wind en regen, dus die tuinen heb ik maar laten zitten. Op de linker foto zien jullie Analia en Viviane, twee van mijn Argentijnse klasgenoten met wie ik veel optrek.
Rond half negen kregen we eindelijk te eten. Eerst werden grote schalen pasta met bolognesesaus binnengebracht. Daarna volgden schalen met verschillende soorten vleeswaar en kaas, en aardappeltjes met rozemarijn uit de oven. Voor mij een wat vreemde combinatie, maar het smaakte prima. Op de foto in het midden zien jullie mijn tafelgenoten: 5 Braziliaans vrouwen (rechts van mij Marinete, met wie ik ook lekker kan kletsen), Sandra (tweede van rechts) en Wim.
Na het eten kwam de burgemeester van Castelraimondo weer even langs (die man heeft het maar druk met ons, want een week eerder was hij ook al bij de voorstelling van het orkest).

En toen was het dus tijd voor de karaoke-wedstrijd. Alle klassen kwamen aan de beurt. Ons lied met onze klas ging op zich lekker (op de rechter foto zien jullie ons in actie). Wat we van sommige andere klassen hoorden, was echt niet om aan te horen, dus dat van ons zal ook wel zo geklonken hebben.
Nadat alle klassen hadden gezongen, moesten tot ieders verrassing alle Spaanstaligen samen, alle Portugeestaligen samen en alle andere anderstaligen (daar zaten dus de Nederlanders bij) een lied zingen. Wij mochten Isla Margarita van Madonna doen. Nou is karaoke niet mijn grootste hobby, maar toch was het best wel leuk om te doen.

En wat bleek: de jury (geen idee wie dat waren) vond onze klas de beste! Ongelooflijk, we hadden nauwelijks geoefend, en Angelo was nog het meest verrast. We werden beloond met een fles bubbels, die we maar meteen hebben leeggemaakt.

En daarna begon het dansen. Ik heb me weer lekker uit kunnen leven.
Je kon op 2 momenten met de bus terug naar huis: rond middernacht en na afloop van het feest (rond 2 uur). Ik heb gekozen voor het laatste. De volgende ochtend waren we namelijk vrij, en de lessen begonnen pas om 15.00 uur. Bij thuiskomst heb ik nog snel even gedoucht, en daarna ging het kaarsje uit.

Een dag vol natuur en cultuur

Vandaag zijn we met een relatief kleine groep (we pasten allemaal in 1 bus) eerst naar Cascia geweest. Dit ligt ongeveer 70 km onder Castelraimondo, en is beroemd vanwege de heilige Rita. Paolo, de grote baas, en Carlo waren onze gidsen. Carlo heeft een heel verhaal over Rita verteld, maar dat zal (en moet) ik jullie besparen. Op het moment dat hij het vertelt, begrijp ik het, maar ik kan het echt niet navertellen. Cascia ligt in het natuurpark Monti Sibillini, in de bergen dus, op ongeveer 1.600 meter. De reis ernaar toe was al geweldig, en vergde van Luca, een van onze vaste chauffeurs (die heb ik volgens mij niet eerder genoemd, maar hij zei me vandaag dat hij dacht dat ik 25 ben…., dus ik mag hem wel) heel wat stuurmanskunst op die smalle bergwegen met die grote bus.
Cascia zelf vond ik verschrikkelijk vanwege de vele mensen die er rondliepen, zoals jullie kunnen zien op de linkerfoto. Het parkeerterrein stond vol met bussen, want uitgerekend vandaag werd hier een herdenking gehouden ter gelegenheid van die Rita. Erg jammer voor ons, want op zich is het een heel leuk plaatsje, hoewel alle souvenirwinkeltjes in het teken staan van Rita. Er worden dus veel beeldjes en kruisjes verkocht, en die zijn aan mij nog steeds niet besteed.

De volgende stop was Norcia, een schattig dorpje dat al iets verder de bergen in ligt. Hier was het minder druk, hoewel het rondom de kerk een komen en gaan was van communicantjes en hun families die druk aan het fotograferen waren (de foto in het midden). Op de markt aldaar heb ik een leuke ring gekocht, en in een barretje zo’n lekker sterk bakkie espresso met veel suiker gedronken. Daarna moesten we allemaal gaan plassen, want daar zou het voorlopig niet van komen.

De volgende stop was namelijk dat we lekker de bergen in gingen (met de bus). Daar hebben we wat gewandeld, en van de gigantisch mooie uitzichten genoten (ik weet al waar we onze volgende wandelvakantie gaan houden; wat is het hier mooi zeg). Er verzamelden zich ook nog donkere wolken (en dat is dus de rechter foto), en daarna heeft het lekker geregend en geonweerd. Gelukkig werden wij rond half 3 verwacht in een refugio (een eenvoudige berghut waar wandelaars kunnen overnachten en eten) voor onze lunch. En daar waren we echt wel aan toe. We kregen een heerlijke soep, gemaakt van linzen, met gehakt, met veel vers brood, water en wijn. Ik kon er tenminste weer even tegen, zeker na nog een espresso en een limoncello. Deze was veel te zoet naar mijn smaak, en dus veel minder lekker dan mijn zelfgemaakte limoncello. Overigens vonden mijn tafelgenoten het onbegrijpelijk dat je in Nederland geen pure alcohol kunt kopen, maar wel drugs. Ik heb onze regering maar de schuld gegeven, dat was wel zo gemakkelijk. In Italië en in Argentinië is pure alcohol wel vrij verkrijgbaar. Maar volgens een aantal Argentijnse dames kun je limoncello ook heel goed zelf maken met behulp van wodka, als je geen pure alcohol kunt krijgen. Dat ga ik dus zeker ook een keer proberen.

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een museum waar ze gebruiksvoorwerpen en gereedschappen uit de 19e en begin 20e eeuw hebben verzameld. De ‘directeur’ begon ons wel 10 verschillende soorten muizenvallen te demonstreren. Toen onze gidsen uitlegden dat we maar een half uur hadden, gingen we in sneltreinvaart het museum door. Het was op zich wel leuk, die man deed erg zijn best. Er stond zelfs een ouderwetse breimachine (‘ons’ pa zou genoten hebben!) en een Singer trapnaaimachine.

Rond half 8 waren we weer terug bij de school. Ik kreeg nog een vette knipoog van Luca. Daarna heb ik lekker een bordje pasta gemaakt (ik had afgelopen vrijdag een portie van onze zelfgemaakte paste geconfisceerd, met toestemming van Angelo uiteraard), en ben daarna maar eens op tijd naar bed gegaan. Morgenavond hebben we namelijk in een nabijgelegen kasteel karaoke-avond, met daarna wederom disco. Dan kan ik eindelijk mijn nieuwe jurk van WE aan (Angelique weet wel welke ik bedoel), want daar kan ik ook lekker in swingen (ik schijn namelijk te dansen als een Braziliaanse ‘pic’; geen idee wat het betekent, maar ik heb mijn Braziliaanse buurvrouwen wel uitgelegd wat dit in het Nederlands betekent). Ze kwamen niet meer bij: in het Portugees heet dit lichaamsdeel namelijk pica. Dus dat is bijna (in het Portugees ‘quasi’) hetzelfde. Jullie merken wel: het leren van een andere taal hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn met al die overeenkomsten.

Tiramisu: het originele recept

Tiramisu (voor 6 personen)
- 500 g mascarpone
- 80 g suiker
- 4 eieren
- 250 g lange vingers of biscuitjes
- 1 kop sterke koffie, afgekoeld
- zout
- cacaopoeder

Voor dit recept mag je de mixer wel gebruiken. Splits de eieren. Klop het eigeel met de suiker tot het lichtgeel en schuimig is. Voeg de mascarpone toe en meng dit goed door elkaar. Klop in een andere kom de eiwitten met een beetje zout stijf (zorg ervoor dat de kom en de gardes van de mixer brandschoon zijn), en meng deze voorzichtig door het mascarponemengsel.
Doop de koekjes een voor een kort in de koffie (niet te lang, want dan vallen de koekjes uit elkaar), en bedek de bodem van een rechthoekige schaal met de koekjes. Breng daarover de helft van het mascarponemengsel aan. Leg vervolgens een tweede laag koekjes in de schaal, gevolgd door de rest van het mascarponemengsel. Strooi er royaal cacaopoeder over, en laat de schaal afgedekt enkele uren (beter is 1 nacht) in de koelkast staan.

Buon appetito!!!

PS Een belangrijk verschil met ‘mijn’ tiramisu is dat ik op beide lagen van het mascarponemengsel pure chocoladevlokken strooi. Dus die variant kun je ook eens proberen. Ik kom wel een keertje proeven.

Regen!!! en het recept voor tagliatelle

Zaterdag ben ik lekker thuis gebleven. De hele bubs is naar Rome geweest. Daar zijn Peter en ik met kerstmis 2005 nog geweest, dus dat geloofde ik wel.
De bussen vertrokken ’s ochtends om 6 uur. Ik heb ze wel gehoord, geloof ik. Ik werd lekker pas wakker om 10.00 uur. Nadat ik boodschappen had gedaan, en mijn huiswerk had gemaakt, wilde ik naar het zwembad wandelen. In de bergen verzamelden zich echter donkere wolken, en het begon wat te rommelen. Toen het onweer na een uur nog niet had doorgezet, ben ik toch maar naar het zwembad gegaan. Op de kartbaan was het drukker dan anders: daar blijken ze zondag de regionale kampioenschappen van De Marken te houden. De kartbaan wordt dus toch vaker gebruikt dan ik in het begin dacht.
Na een half uur bij het zwembad begon het daar gigantisch te waaien, en het werd steeds donkerder. Dus toen ben ik maar weer naar huis gegaan. De rest van de middag heeft de zon regelmatig geschenen, en pas tegen half 6 begon het heftig te regenen en een beetje te onweren. En dat is maar goed ook, want het was hier de afgelopen dagen erg benauwd.

En omdat ik toch een rustige dag had, heb ik hier voor jullie (uit de losse pols vertaald) de recepten voor de tagliatelle en de tiramisu.

Tagliatelle (voor 4 personen)
- 500 g bloem
- 5 eieren
- 5 eetlepels olijfolie
- zout

Eerst je handen goed wassen. Maak dan op een glad werkblad een berg van de bloem, en werk vanuit het midden alle bloem in een cirkel. Zo ontstaat een grote kuil in het midden. Doe daar een voor een de eieren, de olijfolie en zout in. (de linker foto). Klop met een vork de eieren los (en de kunst is dus dat dit mengsel binnen die ring van bloem blijft). Als de eieren losgeklopt zijn, begin je van binnenuit beetje voor beetje met de vork de bloem door de eieren te mengen. Die cirkel van bloem moet zo lang mogelijk intact blijven, anders wordt het een zooitje in je keuken. Als het mengsel zodanig dik is, dat het niet meer vloeibaar is (en dus niet meer van je werkblad kan weglopen), ga je het mengsel verder met je handen bewerken tot na een minuut of 10 een soepel deeg ontstaat (de foto in het midden). Vervolgens verdeel je het deeg in ongeveer 6 stukken, die je een voor een uit gaat rollen. Strooi daartoe bloem op het werkvlak en op de deegroller, en rol het deeg net zolang uit (keer het ook regelmatig en gebruik zoveel bloem als nodig) tot het zo dun is dat je er bijna doorheen kunt kijken (en er mogen geen gaten in zitten). Wil je er trouwens ravioli of zo van maken, dan moet het deeg wel wat dikker blijven). Laat het deeg dan zo’n 10 minuten rusten. In de tussentijd kun je de rest uitrollen.
Voor tagliatelle vouw je de vellen op tot een breedte van zo’n 6 centimeter. En vervolgens snijd je er plakjes van van ongeveer 6 millimeter breed (de rechter foto). Pak steeds een handvol op, schud ze les, en doe dat ook met de rest. De pasta hoeft vervolgens maar heel even te koken, en dat is maar goed ook want de voorbereidingen vergen toch wel een uurtje. Je kunt het deeg trouwens 1-2 dagen ongekookt bewaren in de koelkast. En het gebruik van een mixer is trouwens niet toegestaan, want dan schijnen de eieren te gaan schiften.

Het recept voor de tiramisu komt op de volgende pagina, dan kan ik daar ook nog een paar foto’s bijzetten.