Ciao ciao

Ik ben vrijdag toch maar een half uurtje eerder opgestaan, om nog snel alle nieuwe grammatica-onderdelen door te nemen. En dat was toch maar goed. Bijna alles kwam namelijk terug in de test. We begonnen met een luistertest (dat blijf ik lastig vinden). Daarna moesten we vragen beantwoorden over een tekst, en een aantal oefeningen maken waarin de nieuw geleerde grammatica-onderdelen terugkwamen. Ik was niet van alles zeker, maar ik was in ieder geval ruim binnen de tijd klaar (rond 11 uur). Angelo begon meteen na het inleveren van de test met alles na te kijken. Ik bleek 102 punten te hebben gescoord. Van Vicool (een klasgenoot van 18 jaar uit de VS) hoorde ik dat hij 107 punten had, Sandra had 98 punten, en Maria 86. Ik denk dus dat ik het niet zo heel slecht heb gedaan. Later hoorde ik dat het maximum aantal punten 118 was. Niet slecht dus, toch?

Omdat we zo lekker vroeg klaar waren, ben ik met Elba, Maria en Analia naar de markt geweest. En ik heb daar een oranje truitje (met mouwtjes, weliswaar hele korte, maar toch) gescoord dat precies past bij dat ene rokje van mij. Elba zocht nog een cadeautje voor haar lerares Italiaans in Argentinië. Bij een kraam zagen we een leuke groene omslagdoek. Elba begon meteen af te dingen. De marktkoopman beweerde dat hij nog maar twee van die omslagdoeken had, en dat Elba ze met grote korting zou krijgen als zij ze beide nam. Zij wilde eigenlijk een andere kleur, en daarop zei die man dat hij volgende week weer hier zou zijn. Helaas moesten wij daarop antwoorden dat wij dan niet meer hier zijn. Toen hij echter van mij begreep dat ik hier nog een paar dagen in de buurt ben, mompelde hij wat. Elba kocht uiteindelijk een omslagdoek, met een beetje korting. En zij kreeg wisselgeld terug, en ik een briefje met daarop het telefoonnummer van de marktkoopman. Ik moest hem vanavond maar eens bellen, had hij bedacht…
En voor alle lezers uit Roosendaal en omstreken: Jantje Snel heeft ook een (rondreizend) filiaal in Italië, zoals jullie kunnen zien op de linker foto.

’s Middags heb ik nog snel allerlei kleding gewassen, en het appartement schoongemaakt. Daarna ben ik nog even het dorp in geweest voor een onverbeterlijke gelato. Overigens vertrokken vandaag al een aantal mensen. Pip was vanochtend vroeg al vertrokken, maar de meesten gaan zaterdagochtend heel vroeg weg.

’s Avonds werden we om 7 uur verwacht in de grote zaal voor de uitreiking van de certificaten. Daar lagen ruim 100 certificaten klaar (de foto in het midden). Alle studenten moesten een voor een naar voren komen. Dat duurde al met al 1,5 uur. In totaal heb ik 92 punten gescoord van de 100. Uiteraard telde de laatste test het zwaarst, maar ook de aanwezigheid in de klas, de manier waarop je meedeed in de klas, en de presentatie e.d. zijn meegenomen in de eindscore. Al met al helemaal niet slecht, vind ik zelf.

En daarna zijn we met z’n allen gaan eten in de pizzeria naast de school (op de rechter foto zien jullie een stukje van het restaurant, dat uit twee verdiepingen bestaat). Eerst kregen we allemaal een bordje pasta, en daarna volgden pizza’s. Een hele prestatie van de kok om pizza’s te bakken voor een man of 100. Alles bij elkaar heb ik 4 punten gegeten. Als toetje kregen we een stukje opgerolde pizzabodem gevuld met Nutella!!! Zo simpel, en o zo lekker, maar o zo moeilijk om te eten: de Nutella droop langs onze kinnen.

En daarna was het afscheid nemen: de meesten gaan zaterdagochtend met de bus naar Rome, en die bus vertrekt om 5.00 uur!!! Ik ben een van de weinigen die kan uitslapen, en op mijn gemak mijn koffer kan pakken, die ik vervolgens na een uur weer kan uitpakken op mijn volgende logeeradres in Cupramontana. Daar blijven Peter en ik tot en met dinsdag aanstaande in Bed&Breakfast La Girandola (zoek het maar eens op via Internet).

En dit was dus voorlopig echt mijn laatste verslag. Nogmaals: ik vond het erg leuk om te doen, en jullie reacties maakten het nog leuker. Toen ik vanmiddag voor het laatst naar het aantal ‘hits’ keek van mijn website, stond de teller op 615. Ook een goede score, lijkt me.
Voor mezelf ga ik door met mijn ‘belevenissen’ te noteren. Jullie horen de rest over een week of 2.

Molti baci, ciao ciao, saluti, ci vediamo, a dopo, arrivederci,

Marianne.

Donderdagochtend was dus onze laatste Italiaanse les, en we hadden toch nog veel te doen. Zoals ik al eerder meldde, is onze Angelo ietwat chaotisch. We moesten nog een heleboel door ons thuis gemaakte oefeningen nakijken. Bovendien moesten er nog twee een presentatie geven, waaronder Sandra. Zij heeft het een en ander verteld over onze Nederlandse taal. Zij woont in Oegstgeest, en heeft onder andere verteld over het boek van Jan Wolkers, Terug naar Oegstgeest. Ze heeft geprobeerd uit te leggen waarom het Nederlands zo moeilijk te leren is voor buitenlanders, maar vooral waarom de uitspraak zo lastig is. Alle studenten hebben bijvoorbeeld geprobeerd ‘huis’ te zeggen, en ‘leuk’, en ‘verschrikkelijk’. Ze vonden ons beiden erg knap dat we dat zomaar uit kunnen spreken.
Juliana bleek jarig te zijn, en daarom hebben we haar toegezongen in het Italiaans, Spaans, Portugees, Engels en Nederlands. En op het eind van de les heeft Angelo ons ook nog even de gebiedende wijs uitgelegd. Vervolgens heeft hij ons VERBODEN om de rest van de dag te gaan studeren in verband met de afsluitende test op vrijdag.

’s Middags ben ik lekker naar het zwembad gewandeld. Ik was er als eerste en heb meteen een van de stretchers in beslag genomen. Daarna heb ik heerlijk gezwommen. Al snel kwam ook Elba, Analia en Pip, en nog een heleboel andere studenten. Toen was het dus gedaan met de rust, maar we hebben wel lekker veel Italiaans gesproken. En ik ben behoorlijk verbrand, ondanks dat ik me goed had ingesmeerd.
Tegen 5 uur ben ik samen met Pip, Elba en Analia nog naar de wijnboer geweest (op de linkerfoto zien jullie ze van links naar rechts). Ik had namelijk geld ingezameld voor een afscheidscadeautje voor Angelo, en ik had bedacht om een lekker flesje grappa voor hem te kopen namens al zijn studenten. En toen we eenmaal bij de wijnboer waren, hebben we ook nog maar even de wijn geproefd. Op de terugweg hebben we kersen gegeten, zo uit de boom, tot we er niet meer bij konden.

Bij thuiskomst bleek ik een SMS-je van Peter te hebben ontvangen. Hij was inmiddels aangekomen in het door hem gereserveerde hotel in Sempach (Zwitserland), waar we al eerder overnacht hebben op weg naar Italië. Vervolgens heb ik een allegaartje gegeten, want de koelkast moet leeg. Vanaf een uur of 9 ben ik naar de verjaardag van Juliana gegaan. Daar waren meer mensen uit onze klas, maar ook uit andere klassen. Op de rechter foto zien jullie van links naar rechts: Camila, ik, Pip, Luiz en Juliana. Zij bleek inmiddels hevig verliefd te zijn geworden op een medestudent uit Argentinië. Gelukkig voor hen ligt dat niet zo heel ver van Brazilië. Juliana vertelde trouwens dat het in Brazilië heel normaal is om een hulp in de huishouding te hebben die bij de familie inwoont. Tijdens deze vakantie heeft Juliana dan ook geleerd om zelf haar bed op te maken, af te wassen, brood te smeren, rijst te koken, etc. Maar ze is pas 26, dus nog niet te oud om te leren…
Rond half 12 kwam de grote baas Paolo ons vriendelijk doch dringend verzoeken het feest af te ronden. Er gelden namelijk huisregels in de gebouwen van de school, en een daarvan is dat er na 11.00 uur ’s avonds rust moet heersen. Een aantal is daarna nog naar een bar gegaan, maar het leek mij verstandiger om naar bed te gaan, zodat ik vrijdag toch enigszins uitgerust de test kan maken.

Hopelijk kan ik zaterdagochtend het verslag van vrijdag nog op mijn website zetten, en anders was dit voorlopig het laatste bericht. Vanaf zaterdag blijven Peter en ik nog 3 dagen hier in de buurt, in Cupramontana. Daarna gaan we richting Noord-Italië om te wandelen in de buurt van het Lago Maggiore. Maar daarover horen jullie dan wel als we weer terug zijn in Nederland.

Ik vond het elke dag schrijven van dit verslag en het selecteren van steeds weer een paar foto’s trouwens ontzettend leuk om te doen. Ik heb zelf alles regelmatig teruggelezen, en zal dat ook zeker bij thuiskomst nog vaak doen. En ik zeg jullie nu al: dit was niet de laatste keer dat ik een dergelijke cursus gevolgd heb. Ik vond het een fantastische ervaring. En eigenlijk vond ik het leukste dat we met zoveel nationaliteiten hier waren om een voor ons allemaal vreemde taal te leren. Ik heb een heleboel mensen leren kennen, en veel e-mailadressen uitgewisseld. Wie weet komen we elkaar nog eens ergens tegen.

Deze ochtend hebben we voor het laatst echt les gehad. Morgen (donderdag dus) herhalen we wat we allemaal geleerd hebben tijdens deze curss, zodat we op vrijdag goed voorbereid de afsluitende test kunnen maken.
Vandaag was het de beurt aan Luis en Juliana (beiden uit Brazilië) om een presentatie te houden. Bij beiden had ik pas na een paar minuten door waar ze het eigenlijk over hadden. Ik kan maar niet wennen aan hun Portugese tongval.
Na de les heb ik Wim geholpen met het overzetten van zijn foto’s op zijn laptop (hij miste daarvoor het juiste kabeltje). Inmiddels ben ik daar een expert in geworden.

Daarna heb ik snel gegeten, want om 2 uur gingen we met 2 bussen naar Loreto (ongeveer 10 kilometer vanaf de oostkust), waar we een prachtig palazzo hebben bezocht met een gigantische kerk (de linker foto), en een fantastisch museum, met veel Italiaanse kunst vanaf de middeleeuwen tot heden. Op de rechter foto zien jullie alle Argentijnse studenten bij elkaar. Vervolgens zijn we naar Porto Recanati gereden (de rechter foto; ik was daar aan het begin van de cursus al met Wim en Neder naar het strand geweest). Het was ook nu de bedoeling dat we lekker zouden zonnebaden, maar aan het strand bleek het toch iets te fris. Daarom hebben we maar eens ouderwets gewinkeld (daar hadden we tot nu toe heel weinig tijd voor gehad). Bij een juwelier zag ik een fantastische gouden ketting (normaal gesproken val ik niet op goud), tot ik de prijs zag: € 3.200,--!! Nou heeft Peter tijdens mijn afwezigheid wel een nieuwe kart gekocht, maar ik heb die ketting toch maar laten liggen. Als troost heb ik toen maar weer een ijsje gegeten. En nog geen 10 minuten later zag ik in een zijstraatje een uithangbord dat me integreerde: samen met Pip ben ik er op af gegaan. En daar heb ik voor € 15,-- per stuk twee waanzinnig leuke kettingen gekocht.

Rond half 9 waren we weer thuis. Ik heb snel een restantje pasta opgewarmd, want om 9 uur zou ik voor de laatste keer Skypen met Peter. En dat is gelukt!!! Zaterdagochtend om half 10 staat hij hier voor de deur om mij op te halen. Dat is nog een erg vreemd idee, maar dat zal wel snel genoeg wennen.
Inmiddels was het trouwens half 11, en heb ik nog snel mijn huiswerk gemaakt en afgewassen, waarna ik lekker ben gaan slapen.

Ik heb dinsdag lekker uitgeslapen tot een uur of 10. Daarna ben ik nogal een tijdje bezig geweest met het verslag van maandag op mijn website te zetten. De internetverbinding hier op school is helaas niet altijd krachtig genoeg om lekker te kunnen internetten. Het verslag zelf is op een gegeven moment wel gelukt, maar de foto’s helaas (nog) niet. Na een uur heb ik het (voorlopig) opgegeven. Overigens is het vandaag echt een stuk frisser, en ook regent het regelmatig. Vanaf woensdag wordt het weer gelukkig weer beter.

Om 3 uur begon de les, en het viel me op dat we steeds rustiger worden tijdens de les. Het is toch wel vermoeiend dit leven. Gelukkig was Elba aan de beurt om een presentatie te houden. Zij heeft een cursus gevolgd in Argentinië over numerologie (ik weet niet of dit woord bestaat in het Nederlands). Dat houdt in dat je aan de klinkers en medeklinkers van iemands’ voor- en achternaam cijfers geeft. Door die cijfers op een bepaalde manier met elkaar te combineren krijg je een aantal getallen. En die getallen zeggen iets over iemands’ karakter, wat je sterke en zwakke punten zijn, en wat de toekomst je brengt. Aan de hand van de voor- en achternaam van Angelo heeft ze onze docent dus even geanalyseerd. Dat was op zich erg vermakelijk, maar ik geloof er niet zo in. We kennen Angelo nu een paar weken, en het meeste wat Elba uit de cijfers haalde, kon ik zo ook wel vertellen. Aan het eind van de les, dat was rond 7 uur, hebben we een foto van de hele klas gemaakt. Een student, Graciela, was helaas afwezig.
Staand, van links naar rechts zien jullie Walter (Australië), Viviane, Maria, Analia en Elba (alle vier uit Argentinië). Zittend, van links naar rechts zien jullie Renaud (Quebec), Emiliane (Argentinië), Vicool (VS), ik, Sandra (Nederland), Luis (Brazilië), Camila (Argentinië), Juliana (Brazilië), Pip (Nieuw-Zeeland) en Angelo (Italië).

Pip en ik zijn daarna naar restaurant La Lanterna gesneld voor een pizza quattro formaggi. (4 kazen). Dat was weer smullen, maar wel een beetje gehaast (we hadden pas de helft van onze karaf wijn op, dus die hebben we maar aan een paar andere studenten geschonken). Want om 9 uur kregen we nog een les van Luca di Dio. Hij heeft ons door de geschiedenis van Italië geleid door een aantal liedjes voor ons te zingen vanaf het ontstaan van Italië zo’n 150 jaar geleden tot op heden. We eindigden met ‘Volare’. Daarna heb ik snel mijn computer gehaald om te kunnen Skypen met Peter. Helaas viel de verbinding steeds weg, dus heb ik maar even snel met mijn mobieltje gebeld. Hopelijk lukt het morgen wel om elkaar wat langer te spreken.

Daarna ben ik nog druk bezig geweest voor Elba en Analia om de foto’s van hun digitale camera op een CD’tje te zetten, zodat ze weer verder kunnen met foto’s maken aangezien hun geheugenkaartjes vol waren. Ik ga Elba vragen of ze als tegendienst mijn karakter en mijn toekomst wil ontcijferen.

We hebben gewonnen!!!

Vandaag is dus de laatste week ingegaan van mijn cursus, en ik heb het nog steeds ontzettend naar mijn zin!
Op de cursus ’s ochtends kwam Angelo weer met iets nieuws: zinnen die beginnen met ‘als’. In het Italiaans heb je dan vervolgens 4 mogelijkheden om die zinnen af te maken. Hij heeft ons daarvoor weer een hartstikke mooi schema gegeven.

Na de pauze moesten we eerst beslissen welk liedje we zouden zingen op de karaoke-avond. Het was namelijk de bedoeling dat elke klas een lied zou leren tijdens de les, en dat dan ’s avonds voor de andere studenten zou zingen. Tijdens een van de lessen hadden we al uitgebreid geluisterd naar en gesproken over het liedje ‘Bella’, gezongen door Jovanotti, dus dat was ons al enigszins bekend. En dat is het dus geworden. Eerst hebben we een aantal keren naar het liedje geluisterd. Daarna kwam het karaoke-apparaat (dat heet ongetwijfeld anders) tevoorschijn, en hebben we een keer of 5 geoefend. Het klonk echt verschrikkelijk, maar we hebben wel gelachen.

’s Middags heb ik geprobeerd wat te studeren. Dat was ook de enige optie, want het heeft verschrikkelijk hard gewaaid en geregend.

En ’s avonds hadden we dus de karaoke-avond in een nabijgelegen kasteel. Dat kun je overigens voor een paar duizend euro huren voor een bruiloft of zo.
Vanaf 18.00 uur werden we er met de bus heen gebracht. We begonnen met een rondleiding door het kasteel en door de tuinen. Het weer was echt heel slecht: veel wind en regen, dus die tuinen heb ik maar laten zitten. Op de linker foto zien jullie Analia en Viviane, twee van mijn Argentijnse klasgenoten met wie ik veel optrek.
Rond half negen kregen we eindelijk te eten. Eerst werden grote schalen pasta met bolognesesaus binnengebracht. Daarna volgden schalen met verschillende soorten vleeswaar en kaas, en aardappeltjes met rozemarijn uit de oven. Voor mij een wat vreemde combinatie, maar het smaakte prima. Op de foto in het midden zien jullie mijn tafelgenoten: 5 Braziliaans vrouwen (rechts van mij Marinete, met wie ik ook lekker kan kletsen), Sandra (tweede van rechts) en Wim.
Na het eten kwam de burgemeester van Castelraimondo weer even langs (die man heeft het maar druk met ons, want een week eerder was hij ook al bij de voorstelling van het orkest).

En toen was het dus tijd voor de karaoke-wedstrijd. Alle klassen kwamen aan de beurt. Ons lied met onze klas ging op zich lekker (op de rechter foto zien jullie ons in actie). Wat we van sommige andere klassen hoorden, was echt niet om aan te horen, dus dat van ons zal ook wel zo geklonken hebben.
Nadat alle klassen hadden gezongen, moesten tot ieders verrassing alle Spaanstaligen samen, alle Portugeestaligen samen en alle andere anderstaligen (daar zaten dus de Nederlanders bij) een lied zingen. Wij mochten Isla Margarita van Madonna doen. Nou is karaoke niet mijn grootste hobby, maar toch was het best wel leuk om te doen.

En wat bleek: de jury (geen idee wie dat waren) vond onze klas de beste! Ongelooflijk, we hadden nauwelijks geoefend, en Angelo was nog het meest verrast. We werden beloond met een fles bubbels, die we maar meteen hebben leeggemaakt.

En daarna begon het dansen. Ik heb me weer lekker uit kunnen leven.
Je kon op 2 momenten met de bus terug naar huis: rond middernacht en na afloop van het feest (rond 2 uur). Ik heb gekozen voor het laatste. De volgende ochtend waren we namelijk vrij, en de lessen begonnen pas om 15.00 uur. Bij thuiskomst heb ik nog snel even gedoucht, en daarna ging het kaarsje uit.

Een dag vol natuur en cultuur

Vandaag zijn we met een relatief kleine groep (we pasten allemaal in 1 bus) eerst naar Cascia geweest. Dit ligt ongeveer 70 km onder Castelraimondo, en is beroemd vanwege de heilige Rita. Paolo, de grote baas, en Carlo waren onze gidsen. Carlo heeft een heel verhaal over Rita verteld, maar dat zal (en moet) ik jullie besparen. Op het moment dat hij het vertelt, begrijp ik het, maar ik kan het echt niet navertellen. Cascia ligt in het natuurpark Monti Sibillini, in de bergen dus, op ongeveer 1.600 meter. De reis ernaar toe was al geweldig, en vergde van Luca, een van onze vaste chauffeurs (die heb ik volgens mij niet eerder genoemd, maar hij zei me vandaag dat hij dacht dat ik 25 ben…., dus ik mag hem wel) heel wat stuurmanskunst op die smalle bergwegen met die grote bus.
Cascia zelf vond ik verschrikkelijk vanwege de vele mensen die er rondliepen, zoals jullie kunnen zien op de linkerfoto. Het parkeerterrein stond vol met bussen, want uitgerekend vandaag werd hier een herdenking gehouden ter gelegenheid van die Rita. Erg jammer voor ons, want op zich is het een heel leuk plaatsje, hoewel alle souvenirwinkeltjes in het teken staan van Rita. Er worden dus veel beeldjes en kruisjes verkocht, en die zijn aan mij nog steeds niet besteed.

De volgende stop was Norcia, een schattig dorpje dat al iets verder de bergen in ligt. Hier was het minder druk, hoewel het rondom de kerk een komen en gaan was van communicantjes en hun families die druk aan het fotograferen waren (de foto in het midden). Op de markt aldaar heb ik een leuke ring gekocht, en in een barretje zo’n lekker sterk bakkie espresso met veel suiker gedronken. Daarna moesten we allemaal gaan plassen, want daar zou het voorlopig niet van komen.

De volgende stop was namelijk dat we lekker de bergen in gingen (met de bus). Daar hebben we wat gewandeld, en van de gigantisch mooie uitzichten genoten (ik weet al waar we onze volgende wandelvakantie gaan houden; wat is het hier mooi zeg). Er verzamelden zich ook nog donkere wolken (en dat is dus de rechter foto), en daarna heeft het lekker geregend en geonweerd. Gelukkig werden wij rond half 3 verwacht in een refugio (een eenvoudige berghut waar wandelaars kunnen overnachten en eten) voor onze lunch. En daar waren we echt wel aan toe. We kregen een heerlijke soep, gemaakt van linzen, met gehakt, met veel vers brood, water en wijn. Ik kon er tenminste weer even tegen, zeker na nog een espresso en een limoncello. Deze was veel te zoet naar mijn smaak, en dus veel minder lekker dan mijn zelfgemaakte limoncello. Overigens vonden mijn tafelgenoten het onbegrijpelijk dat je in Nederland geen pure alcohol kunt kopen, maar wel drugs. Ik heb onze regering maar de schuld gegeven, dat was wel zo gemakkelijk. In Italië en in Argentinië is pure alcohol wel vrij verkrijgbaar. Maar volgens een aantal Argentijnse dames kun je limoncello ook heel goed zelf maken met behulp van wodka, als je geen pure alcohol kunt krijgen. Dat ga ik dus zeker ook een keer proberen.

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij een museum waar ze gebruiksvoorwerpen en gereedschappen uit de 19e en begin 20e eeuw hebben verzameld. De ‘directeur’ begon ons wel 10 verschillende soorten muizenvallen te demonstreren. Toen onze gidsen uitlegden dat we maar een half uur hadden, gingen we in sneltreinvaart het museum door. Het was op zich wel leuk, die man deed erg zijn best. Er stond zelfs een ouderwetse breimachine (‘ons’ pa zou genoten hebben!) en een Singer trapnaaimachine.

Rond half 8 waren we weer terug bij de school. Ik kreeg nog een vette knipoog van Luca. Daarna heb ik lekker een bordje pasta gemaakt (ik had afgelopen vrijdag een portie van onze zelfgemaakte paste geconfisceerd, met toestemming van Angelo uiteraard), en ben daarna maar eens op tijd naar bed gegaan. Morgenavond hebben we namelijk in een nabijgelegen kasteel karaoke-avond, met daarna wederom disco. Dan kan ik eindelijk mijn nieuwe jurk van WE aan (Angelique weet wel welke ik bedoel), want daar kan ik ook lekker in swingen (ik schijn namelijk te dansen als een Braziliaanse ‘pic’; geen idee wat het betekent, maar ik heb mijn Braziliaanse buurvrouwen wel uitgelegd wat dit in het Nederlands betekent). Ze kwamen niet meer bij: in het Portugees heet dit lichaamsdeel namelijk pica. Dus dat is bijna (in het Portugees ‘quasi’) hetzelfde. Jullie merken wel: het leren van een andere taal hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn met al die overeenkomsten.