Het strand en de film

’s Ochtends zijn we lekker naar het strand geweest van Porto Recanati. Wim is hier met zijn auto. Samen met een Braziliaanse dame, die Neder heet, zijn we met hem naar het strand gereden. Ik heb heel even gezwommen, maar ik vond het water veel te koud. Daarna heb ik lekker op de kiezels gelegen, mijn huiswerk gemaakt, en een dutje gedaan.
Om 3 uur hadden we weer les. We moesten vertellen over ons eigen land, onze eigenaardigheden en stereotypen.
’s Avonds zijn we met z’n allen naar een Italiaanse film geweest: “I cento due passi”, een film die zich afspeelt op Sicilië, en de strijd weergeeft tussen de maffia en een jongen, die in actie komt tegen de maffia, maar die uiteindelijk toch het onderspit moet delven. Een en ander wordt vanuit de familie van de jongen beleefd, waardoor je goed begrijpt hoe de maffia ingrijpt in het leven van alledag. Gelukkig was de film ondertiteld (in het Italiaans), want op Sicilië spreken ze geen Algemeen Beschaafd Italiaans.

De eerste lesdag zit er op

Gisteren zijn de echte lessen begonnen. We zitten met dertien man (eigenlijk 3, de rest zijn vrouwen) in een klasje. Angelo is onze leraar: een leuke vent, spontaan, praat veel, maar zeer sympathiek. Ik ben de enige uit de klas die uit Europa komt. De anderen komen uit Argentinië, Brazilië, Australië en de VS.
We hebben alleen maar Italiaans gesproken. Ik vond het wel vermoeiend, maar ik kan Angelo in ieder geval goed volgen. De andere cursisten kan ik slecht verstaan. Ze praten allemaal Italiaans doorspekt met hun eigen taal (zoals ikzelf uiteraard ook doe), maar dat zal wel wennen.
Aan de hand van dingen die we vertellen en elkaar vragen over ons land, ons werk, onze gezinnen, behandelt Angelo grammaticale kwesties, bijvoorbeeld voorzetsels. Verder hebben we een aantal uitdrukkingen geprobeerd te verklaren.
En we hebben huiswerk opgekregen: we moeten 2 oefeningen maken met voorzetsels, en we moeten een kleine presentatie voorbereiden over typische kenmerken van ons eigen land.

Na een korte pauze zijn we met z’n allen met een paar bussen naar Gubbio geweest. Gubbio is een bekende stad in Umbrië, op ongeveer 1 uur rijden van onze school. Onderweg zijn we allerlei leuke plaatjes gepasseerd die we de komende weken wellicht nog gaan bezoeken. Ik heb in de bus naast de andere Nederlander van het gezelschap gezeten: Wim (de derde Nederlander schijnt pas volgende week te komen). Samen praten we zoveel mogelijk Italiaans. Het duurt allemaal wat langer, maar uiteindelijk begrijpen we elkaar wel. Ook met een aantal andere cursisten probeer ik wat te kletsen, maar vaak begrijpen we elkaar toch niet. Soms wil het Engels nog wel eens helpen…

Twee van onze docenten, Stefano en Angelo, fungeerden in Gubbio als gids. We hebben een amfitheater bezocht, en een aantal kerken. Verder zijn we met een soort skilift, la funivia “Cello Eletto” (maar in deze lift kon je alleen maar staan met z’n tweetjes) zo’n 500 meter een berg op gegaan, waar we nog een klooster hebben bezocht. Daar lag een heuse mummie al zo’n 900 jaar te liggen! Hopelijk kunnen jullie hem zien op de foto.
Met Wim en nog een Argentijnse dame ben ik wel lopend weer naar beneden gegaan (15 minuten maar!).
Tegen 21.00 uur kwamen we weer aan bij de school. Ik was letterlijk platgeluld: heb nog snel een salade gegeten, een bakje sterke koffie gezet, en een gedeelte van m’n huiswerk gemaakt. Daarna ben ik lekker gaan slapen. Morgenochtend gaan we namelijk vroeg naar het strand (na morgen schijnt het weer slecht te worden!).

Mijn niveau is bepaald

In de nacht van zondag op maandag zijn er nog studenten gearriveerd, dus het was erg onrustig. Toch heb ik nog een paar uurtjes geslapen. Voordat de introductie begon om 9.00 uur, heb ik boodschappen gedaan, o.a. voor mijn ontbijt.
Na de introductie (alles in het Italiaans, en ik kon het meeste aardig volgen), hebben we een schriftelijke test gedaan. De laatste oefeningen kon ik niet maken, omdat ik daarvoor een paar tijden moest gebruiken die ik nog niet ken. Ook moest iedereen een mondelinge test doen: gewoon iets vertellen over jezelf. Vanavond bij de borrel horen we op welk niveau we zijn ingedeeld, en dan beginnen morgenochtend om 08.30 uur de lessen. Ik kan niet wachten…

Ik heb vandaag ook een beetje de omgeving verkend, en wat heb ik ontdekt: ongeveer 500 meter verderop (net buiten het dorp) ligt een heuse kartbaan. Wat zal Peter jaloers zijn! Helaas ziet het er naar uit dat de baan al een aantal jaren buiten gebruik is: de laatste uitslagen van een wedstrijd die ik ontdekte, dateren van 2003. Maar toch: Peter heeft ooit gezegd dat hij een kartbaan wilde beginnen in Italië…

Om 17.00 uur hebben we met z’n allen een cocktail gedronken op de school, en heb ik eindelijk alle studenten bij elkaar gezien. In totaal zijn het er 120! Er zijn er opvallend veel uit Argentinië en Brazilië, en de VS. Ook heb ik kennis gemaakt met een van de andere 2 Nederlanders: Wim. Hij verblijft wel in de villa, en volgens hem is het in werkelijkheid nog mooier dan op hun website. Hij heeft me uitgenodigd om een keertje langs te komen voor de borrel.

En ik ben ingedeeld in de een-na-hoogste groep: medio avanzato (dat wil zeggen: gemiddeld gevorderd). Daar ben ik toch wel een beetje trots op. Hopelijk krijg ik daar geen spijt van.

Verder deze avond maar zelf gekookt, wit wijntje erbij, lekker in het zonnetje: La vita è bella!!!

Ik ben in Castelraimondo!

De reis naar Castelraimondo is heel voorspoedig verlopen. Het was best wel moeilijk om Peter achter te laten bij de douane op Schiphol, maar daarna ging alles vanzelf. Eerst vliegen naar vliegveld Milaan Malpensa. Daar heb ik in m’n beste Italiaans gevraagd voor onze buurman Rocky of ze de eau de toilette Venezia van Laura Biagotti verkopen (nee dus, dat wordt nog een lastige opdracht hoor Rocky, zo voorspelde de verkoopster me), daarna doorgevlogen met een minivliegtuigje naar Ancona (zie de foto linksboven). Tijdens de hele reis heb ik geprobeerd een aantal Sudoku’s te maken, maar ik ben bij allemaal in de fout gegaan. Ik had kennelijk toch last om me te concentreren.

De enige onzekere factor tijdens deze reis was het transport van het vliegveld van Ancona naar de school in Castelraimondo. Na een wat vreemde controle door de douane aldaar, stond er een heuse Italiaanse jongeman (Angelo geloof ik) op me te wachten. Er bleken nog 3 studenten in ‘mijn’ vliegtuig te zitten. Met z’n allen waren we daardoor snel op weg in een busje. Vertrok ik om 12.00 uur van Schiphol, om 17.30 uur was ik reeds op de plaats van bestemming. De hele weg heb ik met een glimlach op m’n gezicht gezeten: ik ben in Italië, en ik voel me er meteen weer helemaal thuis. En aangekomen op de school ben ik ook maar gelijk Italiaans gaan praten. Viel nog niet tegen. Volgens een van de mensen daar, Giorgia, is er nog iemand uit Nederland. Die zal ik morgen wel ontmoeten.

Aanvankelijk zou er trouwens iemand komen om mij naar de villa te begeleiden, maar toen bleek er toch een appartementje in de school zelf beschikbaar te zijn. Wel zonde van het zwembad, maar het is bij nader inzien toch handiger dat ik op de school zelf verblijf: daar kan ik gebruik maken van het draadloos internet, kan ik de wasmachine gebruiken, en de winkels en restaurants liggen om de hoek. En het is wel zo gezellig met alle andere studenten.

En dan heb ik dus gisteravond voor het eerst van m’n leven in mijn eentje in een restaurant gegeten. Een heerlijke salade en een pizza voor € 6,50: zo’n lekkere dunne krokante bodem, met tomaat, Emmenthaler kaas en worstjes. En een glaasje wijn erbij voor €1,80. Daar heb ik er maar 2 van genomen. Het restaurant zit naast de school, dus daar gaan ze me nog vaker zien de komende weken.